Spojrzałem na Serenity i uśmiechnąłem się łagodnie. Oddałem jej uścisk, lecz znacznie słabiej i powiedziałem:
- Dziękuję.
Pocałowałem ją delikatnie. Położyłem głowę na jej kolanach i przymknąłem oczy, będąc już spokojny, jednakże czułem się głupio. Głupio dlatego, że znowu pokazałem się z płaczliwej strony. Nawet nie wiedząc kiedy, zasnąłem...
< Serek? Przepraszam, że tak długo i jeszcze ta długość ;_; Zeżarło mi wszystko, co miałam z Lu >
Nachyliłem się nad jego uchem i szepnąłem:
- Wypuszczę cię, gdy powiesz, że jestem twoim panem.
Uśmiechnąłem się zadziornie i usiadłem na ziemi koło niego. Po chwili się położyłem i przymknąłem oczy. Ciekawiło mnie to czy jego duma na to pozwoli, zakładałem, że nie. Po pewnym czasie wstałem i ściągnąłem z siebie bieliznę oraz koszulę, ruszając w stronę jeziora. Rozciągnąłem się nad wodą i zamoczyłem stopę w cieczy, chcąc się dowiedzieć czy aby na pewno nie jest za zimna. Westchnąłem i podszedłem do pomostu. Wskoczyłem do wody i zacząłem pływać...
***
Wróciłem do Leosia i zapytałem:
- I jakie twe zdanie, kochanie?
Fuknął pod nosem i powiedział, odwracając wzrok ze mnie:
- Zachowujesz się jak psychopata.
- Dla ciebie wszystko, rybeńko.
Prychnąłem pod nosem i położyłem się na glebie. Zamknąłem oczy, czując ciepło na klatce piersiowej. Po pewnym czasie zasnąłem...
***
Ocknąłem jakiś czas później, gdy słońce było już znacznie niżej. Spojrzałem na drzewo, lecz nie było na nim Leosia. Wystraszyłem się i zacząłem go wołać. Ubrałem się i pobiegłem najszybciej jak potrafiłem do domu...
< Leoś? Uciekłeś czy ktoś ciebie uwolnił? P.S. Beznadzieja z moim opkiem >
.jpg)
-Po moim trupie- stwierdziłem stanowczo.
Wilkołak z uśmiechem pokręcił głową. Znów się nade mną pochylił, umieszczając jedną ze swoich nóg między moimi. Powoli napierał swoim kolanem na moje krocze. Skrzywiłem się i głośno przełknąłem ślinę.
-Obiecuję ci, że jeszcze dziś będziesz mnie błagam o to, abym został twoim panem- zaśmiał się Joe, chwilę później mnie celując.
Jego bliskość w tej formie sprawiła, że i jego sposób przekonania mnie do zmienienia jego pozycji stał się znacznie atrakcyjniejszy. Rozluźniłem się, zamykając oczy.
-Nie poddam się tak łatwo, ale zawsze możesz próbować- uśmiechnąłem się wrednie, całując go- Nie zapomnij też, że jesteśmy przed domem.
Wilczek spojrzał na dom, po czym westchnął ciężko. Stwierdził, że nasze "wybory" skończymy wieczorem, jednak ja nie chciałem tak długo czekać. Wstałem i chwyciłem chłopaka za rękę, by zaprowadzić go nad jezioro. Wolałem tu przebywać sam, lecz w tej chwili miałem pewien pomysł. Na miejscu wskoczyłem do wody. Po wynurzeniu się oparłem ręce na brzegu. Nie było szans na to, aby Joe zrobił to co dla niego zaplanowałem. Z jednej strony cieszyłem się z przyszłego triumfu, jednak z drugiej chciałem, aby wygrał.
-Jeśli doprowadzisz mnie teraz to obłędu, to odstąpię ci miano pana. Uszczęśliw mnie teraz, a ja odwdzięczę się w takiej formie, w jakiej zechcesz...
<Joe?>
Uśmiechnąłem się szeroko i złapałem Leosia za rękę i pociągnąłem w swoją stronę, tak, że upadł na mnie a ja go mocno objąłem. Szepnąłem, liznąłszy jego ucho:
- Bardzo chętnie zostanę twoim panem, Leoś.
Chłopak próbował się wyrwać, ale uniemożliwiłem mu to, mocno trzymając jego talię. Gdy się w końcu zirytowałem, przygniotłem trytona do ziemi, trzymając jego nadgarstki. Syknął:
- Nie ma mowy!
Przerwałem mu, namiętnie całując jego usta. Odsunąłem się, lecz wciąż będąc blisko jego twarzy powiedziałem:
- Będziemy się zamieniać rolą "Pana i Władcy", dobrze, rybeńko?
Nie dałem mu odpowiedzieć, tylko zatopiłem się w jego ustach. Cieszyłem się jak małe dziecko, tym, że w końcu mogłem go z powrotem dotknąć, pocałować, a nawet pomacać, chociaż zazwyczaj dostawałem po głowie. Odezwałem się w końcu:
- Ale trzeba ustalać kto jest w danym momencie Władcą, bo... To by komicznie wyglądało, gdybyśmy obaj chcieli być Panem.
Zaśmiałem się i usiadłem na jego podbrzuszu przez co jęknął niezadowolony. Zaczesałem włosy do tyłu i spojrzałem na niego. Zapytałem:
- Mogę teraz być "Panem i Władcą"?
< Leoś? :3 >
Złapałem Leonardo za ramiona i zapytałem:
- Zwariowałeś?! Przecież pójdę za tobą wszędzie, nawet jeśli będziesz mnie nienawidził albo przestaniesz kochać! Będę za tobą leźć, bo jestem idiotą i kocham ciebie na zabój.
Spojrzałem na niego i mocnej ścisnąłem jego ramiona, ale później zabrałem ręce. Powiedziałem mniej entuzjastycznie:
- Znaczy jeśli nie chcesz, to nie pojadę, ale i tak bym ciebie odwiedził.
Uśmiechnąłem się, ale po chwili zrezygnowałem i usiadłem na ziemi...
< Leoś? >
Wtuliłam się do chłopaka i przymknęłam oczy. Powiedziałam:
- Jesteś drugą osobą, w której słowa uwierzyłam. Jednak twoje są dla mnie ważniejsze...
Spojrzałam na niego i dokończyłam zdanie:
- Naprawdę bym odeszła, nie zobaczyłbyś mnie już nigdy, mimo wszystko jestem chociaż trochę silna psychicznie, ale tylko trochę.
Uśmiechnęłam się łagodnie i złożyłam na ustach chłopaka lekki pocałunek. Powiedziałam:
- Przenieśmy się gdzieś indziej.
Objęłam go mocno i przeniosłam nas do mojego mieszkania. Zostawiłam Rufusa leżącego na kanapie, a sama ruszyłam do kuchni. Przygotowałam herbatę oraz wyjęłam ciasteczka. Zaniosłam to do salonu i położyłam na stole. Uśmiechnęłam się i położyłam głowę na nogach chłopaka. Spojrzałam na niego i sięgnęłam po ciastko. Nie chciałam, by wracał do poprzedniego tematu, dlatego udawałam swoją głupkowatą radość...
< Rufuseł? >
Byłem w domu chłopaka od dwóch tygodni, z prób ucieczek zrezygnowałem już jakiś czas temu. Stroniłem od towarzystwa chłopaka, który na początku to rozumiał, ale później zaczął się denerwować. Pewnego dnia nie przyszedł w ogóle, więc wykorzystałem okazję i udało mi się wymknąć na zewnątrz. Padał deszcz, a niebo było czarne, zapowiadające ogromną burzę. Rozejrzałem się i już miałem zacząć biec, gdy ktoś złapał mnie za łokieć. Spojrzałem na niego i dowiedziałem się, że to ten sam chłopak, który mnie przetrzymywał. Powiedziałem:
- Powiedz, jak się nazywasz.
- Nie kochasz mnie, prawda? - zapytał, ignorując moje słowa.
Zaprzeczyłem ruchem głowy, chociaż było to dość trudne dla mnie - nie znosiłem niszczyć uczuć ludzi, ale wolałem go bardziej nie ranić. Ponownie wypowiedziałem swoje słowa:
- Powiedz, jak się nazywasz albo przynajmniej imię.
- Jensen.
Zamarłem. Wtedy zdałem sobie sprawę, kim on był. Gdy byłem dawno temu w Ercken (miałem wtedy dziewiętnaście lat), moi znajomi zaciągnęli mnie do domu jednego z nich. Okazało się, że był on sierotą i opiekował się swoim piętnastoletnim bratem. Tym piętnastoletnim chłopakiem z niedowagą był Jensen. Trudno było mi uwierzyć, że to ta sama osoba, chociaż żadna z wersji nie była lepsza czy gorsza - w każdej był inteligentny, ciekawy, a na dodatek bardzo przystojny. Gdy go wtedy zobaczyłem w domu mojego kolegi, od razu mi się spodobał, ale Victor, jego brat, to zauważył. Zostałem pobity przez starszego brata Jensena, ale wciąż się z nimi spotykałem, chyba dlatego, żeby móc się z nim spotkać.
Westchnąłem zrezygnowany i spuściłem głowę. Podszedłem do niego i pocałowałem go delikatnie w usta. Szepnąłem, uśmiechając się lekko:
- W końcu się doczekałem.
- C-co? - zapytał, nie rozumiejąc mojego czynu ani słów.
- Bardzo mi się podobałeś wtedy, ale twój brat nie chciał bym ciebie wykorzystał i zostawił. On dobrze zrobił, że... Mnie wtedy pobił, bo, by się skończyło na jednej nocy, która nie znaczyłaby dla mnie nic, a ty byś cierpiał...
Urwałem, odsuwając się od niego. Przeczesałem włosy i powiedziałem:
- Niestety, już jest za późno, ale gdyby się wtedy skończyło to inaczej, to wiele osób nie cierpiałoby...
- Chciałbym być na jego miejscu.
- O czym ty mówisz? - zapytałem.
- Chciałbym być na miejscu Leonardo.
- Na pewno dla kogoś będziesz takim Leo, niestety nie dla mnie, już nie.
Kiwnął głową i odparł:
- Wracaj do niego, szkoda tylko, że mój plan nie zadział.
Uśmiechnąłem się i zmieniłem się w wilka...
***
Po pewnym czasie, w środku nocy, znalazłem się w domu Alex. Nie bacząc na to, że mogę kogoś obudzić, ruszyłem do naszej sypialni. Całe szczęście jeszcze go zastałem. Domyślałem się, że chciał wyjechać. Trzęsąc się z nerwów oraz z zimna (byłem całkowicie przemoczony), przykucnąłem koło łóżka. Zacząłem gładzić jego policzek, uśmiechając się szeroko. On wtulił się w moją rękę, obejmując ją dłonią, ale szybko obudził się zdziwiony. Wyglądał jakby zaraz miał dostać zawału. Położyłem dłoń na jego policzku i powiedziałem, nie potrafiąc opanować swojej radości, chociaż wiedziałem, że on raczej chce mnie zabić:
- Cześć Leoś...
< Leoś? Twa reakcja? Stwierdzam fakt, że te opowiadanie jest napisane bezsensu, bez składu, a sama akcja dzieje się zbyt szybko oraz temat nie jest rozwinięty tak bardzo, jak powinien. A prościej mówiąc, jest bezsensu oraz nie jest zrozumiałe i tyle. >
Zdziwiłem się, chociaż to sformułowanie było bardzo łagodne. Znowu zamarłem, nie wiedząc co zrobić. Położyłem jednak niepewnie dłoń na złączeniu jego szyi z ramieniem i wbiłem w nie paznokcie. Miałem gdzieś w głębi głowy nadzieję, że się odsunie, ale raczej nie miałem na to szansy. Oddałem niepewnie pocałunek, ale po chwili odepchnąłem go. Powiedziałem szeptem:
- Nie... Nie rób tego teraz, bo zaraz się popłaczę.
Próbowałem się przecisnąć, by nie być blisko niego, ale on mnie powstrzymał, przytrzymując moje ramiona. Spuściłem głowę, a moje włosy zasłoniły moją twarz. Nie wiem dlaczego, ale wtuliłem się w niego desperacko. Nie rozumiałem wtedy niczego, ale zbyłem moją niewiedzę. Po dłuższym czasie westchnąłem i odsunąłem się od niego. Próbowałem wstać, lecz...
< Aakira? Pisanie wychodzi mi beznadziejnie >
Prychnąłem, rozbawiony jego przeprosinami.
- Nie masz za co przepraszać! Wcale mnie nie obraziłeś, całkowicie się z tobą zgadzam. - uśmiechnąłem się do niego łagodnie. - Ale chyba mam jakiś pomysł, o co może ci chodzić... - gdy tylko to powiedziałem zamarł. Taak, czyli to musiało być to.
Ale lepiej się upewnić.
Szybko się nad nim nachyliłem, blokując mu drogę ucieczki rękami. Delikatnie musnąłem jego wargi swoimi, przy okazji lekko skłaniając kota, by zszedł z jego kolan. Gdy tylko to zrobił położyłem dłoń na jego nodze, przytrzymując go w ten sposób trochę pewniej.
- Masz to na myśli? - zamruczałem, na moment się odsuwając. Zaraz jednak ponownie wpiłem się w jego usta...
< Księżniczko? Nie spieprz tego, błagam ;-; >
Złapałem kościstą dłoń dziewczyny i pocałowałem jej wierzch. Przyciągnąłem ją na wysokość swojej twarzy i złożyłem łagodny pocałunek na jej ustach. Objąłem ją jedną ręką w talii i szepnąłem, mając twarz w jej włosach:
- Sprawiasz, że moje serce bije szybciej... Nie zawsze w pozytywnym znaczeniu.
Cmoknąłem ją w ucho, a ona krzyknęła, niezadowolona. Uśmiechnąłem się i powiedziałem:
- Uwielbiam jak się denerwujesz, młoda.
Podszedłem do okna i spojrzałem na zewnątrz. Przeczesując włosy, wspomniałem kilka nieprzespanych nocy mojego życia, ale były to tylko niektóre z tych nocy. Po pewnym czasie powiedziałem:
- Poszedłbym na spacer, ot tak, w tym momencie.
Westchnąłem cicho...
< Nemik? >
Gdy poczułem zapach czekolady oraz tego co w niej jest, przyjąłem pozycję do ucieczki. Powiedziałem:
- Odejdź mi z tym! Nie zbliżaj się!
Spojrzał na mnie z pytaniem wymalowanym na twarzy, a ja wyjaśniłem:
- Jeśli chcesz narkomana w domu to idź do kogoś innego!
Zacząłem grozić mu palcem, ale po chwili zrezygnowałem i zacząłem się śmiać. On również zaczął się śmiać. Odłożył czekoladę na półkę i usiadł koło mnie. Powiedziałem, spoglądając przez okno:
- Powinieneś się cieszyć, że nie masz dobrych wspomnień.
- Dlaczego tak uważasz? - spytał.
- Przy rozstaniu nie będzie ci żal, nie będziesz się obwiniać, że to twoja wina, że powinieneś się bardziej postarać... Najlepszym rozwiązaniem jest odosobnienie, brak przyjaciół, jeden minus jest taki, że jesteś samotny, ale idzie to łatwo zniwelować poprzez zaadoptowanie kota, psa lub innego zwierzęcia.
- Stosujesz to rozwiązanie? - zapytał.
Spojrzałem na niego zdziwiony, ale po krótkiej chwili kiwnąłem łagodnie głową, zagryzając wargę od środka. Odwróciłem głowę i wziąłem najbliższego kota na kolana. Pocałowałem łeb kotowatego i zacząłem gładzić go po głowie. Przypomniało mi się, to co zrobiłem przy pierwszym spotkaniu Aakiry, na to wspomnienie walnąłem się w policzek. Białowłosy spojrzał na mnie pytająco, odchylając mnie do tyłu. Zapytał, gdy nie zacząłem się tłumaczyć:
- Co ty robisz?
- Próbuję wybić głupie wspomnienia z mojej głowy. Na razie nie wiem czy zadziałało - odparłem, lekko zarumieniony.
- Co takiego ci się przypomniało, że musisz się bić?
Nie odpowiedziałem. Aakira zapytał:
- Hime, powiesz mi?
Zaprzeczyłem ruchem głowy.
- Powiedz, proszę. - uśmiechnął się.
- Nie - odparłem.
- Dlaczego? Nadal mi nie ufasz?
- Nie powiem, bo to idiotyczne i nie warte rozmyślania nad tym, a po drugie powinieneś się już domyślić!... Mówiłeś, że jesteś idiotom, ale dopiero teraz to pokazałeś w całej okazałości.
Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, co takiego powiedziałem. Przeprosiłem cicho:
- Przepraszam, nie chciałem ciebie obrazić...
< Aakira? :3 >
Przez moment panowała cisza.
- Mi to nie przeszkadza. - powiedziałam cicho. - Wiesz, byłoby trochę trudno, gdyśmy oboje wogóle nie mieli doświadczenia. Teraz się cieszę, że możesz mnie czegoś nauczyć. - uścisnęłam jego dłoń.
Po raz kolejny zrobiło się cicho, a mogłam jedynie przytulać się do jego ramienia...
Albo i można coś więcej..
Po krótkim namyśle usiadłam. Smile otworzył oczy, spoglądając na mnie pytająco. Nie czekając długo przerzuciłam nogę nad jego pasem i na nim usiadłam. Spojrzał na mnie zaskoczony.
- Mam zamiar tylko ci powiedzieć, żebyś się niczym nie marwił. Cokolwiek było, cokolwiek byś nie zrobił, będę cię kochać. - wyszeptałam miękko.
< Smile? >
Odkręciłem butelkę, jednak szczelny uścisk mi w tym przeszkadzał. Czekałem chyba na to, żeby Aakira domyślił się i poluźnił uścisk, ale to się nie stało. Spojrzałem jakimś cudem na niego i syknąłem:
- Jeżeli chcesz, żebym tutaj został to nie ściskaj mnie tak do jasnej cholery! Żaden kot tego nie znosi!
Spojrzał na mnie pytająco, a ja westchnąłem. Poczułem, że jego uścisk się zmniejszył, więc wykorzystałem ten moment i upiłem trochę wody. Zmieniłem się w kota, korzystając z momentu, gdy chłopak nie był zbyt skupiony. Jednak nie uciekłem, tylko położyłem się na jego klatce piersiowej. Zamknąłem oczy i po chwili zasnąłem...
***
Obudziłem się w formie człowieka, irytowało mnie to, że czasem mimowolnie zmieniam formę. Przeciągnąłem się i ziewnąłem, domyślając się, że leżę na chłopaku. Spojrzałem na niego i okazało się, że on wciąż leży na ziemi. Wstałem i powiedziałem, przeciągając się:
- Baka. Będą boleć ciebie plecy, idioto, a ja ci nie pomogę... Powinieneś mnie zrzucić albo przełożyć w inne miejsce...
Usiadłem na kanapie i zacząłem gładzić przypadkowego kota. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że białowłosy przede mną kuca. Zapytał:
- Jak się spało?
- Dobrze... Bardzo dobrze...
Wypowiadając te słowa, odwróciłem wzrok z chłopaka na kota. Kot zrobił kilka uroczych czynności, które wtedy mnie nie ruszyły. Zapytałem po pewnym czasie, jednocześnie wstając:
- Chcesz herbaty?
Kiwnął lekko głową. Ruszyłem do kuchni i na piecyku gazowym położyłem czajnik z wodą. W międzyczasie wsypałem kilka łyżek herbaty do porcelanowego zaparzacza. Zalałem to i wyciągnąłem dwa kubki oraz cukier. Ruszyłem ze wszystkim do salonu. Usiadłem w pewnym odstępie od chłopaka, około dwudziestu centymetrów. Nalałem nam herbaty, nie mając pomysłu na rozpoczęcie rozmowy, a chłopakowi raczej się do tego nie śpieszyło. Przypomniałem sobie sposób, który wykorzystywałem w takich sytuacjach. Uśmiechając się na wspomnienia, powiedziałem:
- Białowłosy, mam pomysł. Każdy z nas powie swoje najgorsze wspomnienie, a potem najlepsze, dobra?
- Ty zaczynasz - odparł.
Westchnąłem i pomyślałem, że sprytnie to rozegrał. Powiedziałem:
- Nie wliczając do tego mojego dzieciństwa, to najgorszym wspomnieniem jest moment, w którym widziałem śmierć mojej dziewczyny.
Mimo iż miałem spuszczoną głowę, wiedziałem, a raczej wyczuwałem ogromne zdziwienie ze strony Aakiry. Wyjaśniłem:
- Wtedy nie byliśmy razem, ale byliśmy przyjaciółmi, ale takimi prawdziwymi. Nie coś w rodzaju, że para ze sobą zrywa i wtedy jedno z nich mówi "Zostańmy przyjaciółmi", bo tak wypada, a później zmuszają się do bycia miłym w stosunku do siebie... Była jedyną dziewczyną jaką pokochałem, chociaż nie wiem czy tylko jako przyjaciółkę czy może była tym wyjątkiem od reguły w moim przypadku...
Zacisnąłem mocno powieki oraz palce na kolanach. Powiedziałem cicho, nie chcąc, by to usłyszał:
- Wiedziała, że wolę chłopaków, mimo że nawet ja tego nie wiedziałem... Ale... Gdyby wciąż żyła, to na pewno bym się zakochał do reszty... Chociaż raz bym się w kimś zakochał. Wiesz co jest najgorsze? Że wiedziałem, że ona mnie kocha - ostatnie dwa zdania powiedziałem głośniej.
Potarłem o powieki, powstrzymując napłynięcie łez i ogarnąłem się. Powiedziałem już normalnie, ukrywając jeszcze wiele rzeczy przed światłem dziennym:
- A najlepszym, a raczej najlepszymi momentami, bo nie wybiorę jednego, był dzień, w którym poznałem moją przyjaciółkę, dzień, w którym znalazłem Kuro oraz każdy inny dzień, w którym znajdowałem jakiegoś kociaka... Teraz twoja kolej.
W końcu spojrzałem na niego, uśmiechając się, ale musiałem wyglądać okropnie...
< Aakira? Kuźde, usunęło mi wcześniej ponad połowę tego opowiadania, a już byłam przy końcu ;__; Nienawidzę tego telefonu! >
Nachyliłem się i objąłem ją w talii, przyciągając do siebie. Powiedziałem, spoglądając na nią:
- Zadbam o ciebie, skarbeńku.
Cmoknąłem ją w policzek i położyłem się z nią na łóżku, ignorując wszelkie sprzeciwy. Powiedziałem po długiej przerwie na ciszę:
- Nem... Nie... Bardzo się cieszę, chociaż nie wiem dlaczego, że nie... Że nie miałaś nikogo oprócz mnie, chociaż doskonale wiem, że jestem egoistycznym draniem, bo ja miałem, ale...
Przerwałem. Przez całą moją wypowiedź patrzyłem w sufit. Westchnąłem i zamknąłem oczy, niepostrzeżenie splatając dłonie z dziewczyną...
< Nemik? Wybacz, że takie beznadziejne ;__; >
Szukałem wymówki, żeby go nie puścić...
I na pomoc przyszło mi moje lenistwo.
Odchyliłem się do tyłu, wyciągając się w strone stolika. Hime z cichym okrzykiem został rozciągnięty na mojej piersi, a kot skorzystał z okazji i przeniosł się na kanapę. Siedzieliśmy już tylko we dwoje.
Spod stolika wyciągnąłem zamkniętą butelkę wody. Ponownie usiadłem, tym razem już z Księżniczką na kolanach. Nie miałem jednak w tym żadnych ukrytych czy niecnych zamiarów.
- Proszę bardzo. - odkręciłem butelkę i podałem mu ją, po czym szczelnie objałem go w pasie i ponownie zacząłem głaskać po plecach...
< Księżniczko? >
Gdy Satoru wyszedł z pokoju, wstałam z stołu. Ubrałam spodnie i bluzkę w dosłownie 2 sekundy. Wyszłam przez okno i rozwinęłam skrzydła. Zaczęłam lecieć do domu na przedmieściach. Coś mi mówiło, że stanie się coś okropnego. Po około godzinie lotu stanęłam przed domem. Otworzyłam drzwi i usłyszałam krzyk. Z przerażeniem zauważyłam, że drzwi do piekła były otwarte. Wbiegłam do salonu. To co tam zobaczyłam rozbudzilo we mnie bestie. Mój przyjaciel leżał cały w krwi, pod ścianą, a Lucjusz pochylał się nad Kiku trzymając jego twarz w dłoni.
-Och, kochająca mamusia się zjawiła? To może powie mi czemu nie oddała chłopca do prawitego właściciela, mojego ojca?!- Rzekł Lucjusz.
- zostaw Kiku w spokoju. On nie będzie cierpiał za coś na co nie miał wpływu! Rozumiesz? - Krzyknęłam i się na niego rzuciłam. On jednak tylko się uśmiechnął. Poczułam, że coś mi się wbija w brzuch. To coś to Zatrute ostrze. Ostanie co usłyszałam to;
- On jest mój, a za swoje zachowanie zapłacisz surowo! Surowo rozumiesz - Tak to był krzyk syna Lucyfera. Gdy się obudziłam, poczułam że jestem przykuta do podłogi łańcuchami. Leżałam na posadzce przed tronem Lucyfera. On siedział na nim z głupim uśmiechem i obracal w palcach sztylet. Sztylet zatruty najgorszą trucizna.
-o wielka wybawczyni dzieci się obudziła! - Powiedział. Obok tronu po chwili stanol Lucek z Kiku. Młody był przerażony. Nigdy nie powiedziałam mu kim jestem.
-Masz mnie, wypuść Kiku!- Krzyknęłam
-Oj nie ma tak łatwo. Nie Oddałas nam go zgodnie z przepisami. Wiesz co was czeka.- odpowiedział spokojnie władca piekła. We mnie- jak na zawołanie - wystąpiły nowe siły. Wysunelam skrzydła, wyrwalam łańcuchy.
-Nie oddam ci go!- złapałam młodego i przytulilam go do piersi. Bieglam tak do najbliższego wyjścia. Strażnicy rzucali w moje skrzydła dzidami. Gdy udało mi się do biec. wyladowalismy w lesie, niedaleko domu Sata. Straciłam dużo krwi. Ostatnie co Powiedziałam to;
-Proszę Kiku nie popełnij mych błędów.
(Sat? Znajdziesz tego pół trupa?)
Aż oparła się na łokciach i przyjrzała mu się badawczo.
-Słowo daję masz nienormalne pomysły- odezwała się po dłuższej chwili z lekkim uśmiechem.- Niestety, muszę rozwiać twoje marzenia na szantażowanie mnie. Nikt ci nie uwierzy bo nikt nigdy nie miał tak bliskich kontaktów ze mną- posłała mu kąśliwy i zwycięski uśmiech.
-Mam spróbować?
-A rób co chcesz.
Wykonał ruch ręką w stronę niższych jej partii ciała jakby rzeczywiście chciał sprawdzić. Szkoda tylko, że nawet nie zdążył przemieścić dłoni chociażby o centymetr bo Trist z zabójczą szybkością złapała tą jego kończynę i perfekcyjnym ruchem, wykręciła mu ją boleśnie do tyłu.
-Co to to nie mój drogi. Tak szybko się nie bawimy, może kiedyś- szepnęła mu na ucho by następnie je lekko ugryźć w koniuszek.
<Rumble?>
Spojrzałem na niego i zapytałem poważnym tonem, co prawdopodobnie rozbawiło chłopaka:
- Nie odpuścisz, prawda?
Zaprzeczył ruchem głowy, wciąż szeroko się uśmiechając. Powiedziałem, zamykając oczy:
- Jestem pewnym siebie, ale nie przepadam za ludźmi, z tego powodu nie okazuję swojej pewności.
Zacząłem gładzić z powrotem kota, a on zaczął mruczeć. Czułem dużą przyjemność z tego, że ktoś przeczesuje moje długie, czarne włosy, ostatnią osobą, która to robiła, była moja ostatnia dziewczyna, Sam. Westchnąłem na to wspomnienie. Ta dziewczyna była jedyną dziewczyną, w której mogłem się zakochać. Niestety nie udało mi się, bo dziewczyna zginęła. To była właśnie ta osoba, przez którą miałem wyrzuty sumienia w dzień poznania Aakiry. Poczułem, że po moim policzku spływa łza. Po chwili dłoń białowłosego zawędrowała w stronę mojego, mokrego policzka i zaczęła go gładzić. Chłopak usiadł i spojrzał na mnie zdziwiony, odwracając moją głowę w jego stronę. Starałem łzę i nic nie powiedziałem. Wziąłem kotowatego na ręce i zamierzałem wstać, lecz chłopak objął mnie w pasie. Przyciągnął mnie do siebie i zaczął z powrotem gładzić moją głowę. Westchnąłem zrezygnowany i zamknąłem oczy. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że on obejmuje mnie jedną ręką. Spojrzałem na jego dłoń i z nudów zacząłem jeździć po niej palcem. Zapytałem, zabierając swój palec z jego ręki:
- Możesz mnie puścić? Chcę się napić...
< Aakira? >
Uśmiechnąłem się między pocałunkami, pamiętając jej słowa. Ja pogłębiłem pocałunek, jednocześnie obejmując ją w talii. Odsunąłem się lekko i szepnąłem:
- To dobrze, że jesteś pewniejsza siebie, mała.
Usiadłem i wtuliłem się w nią. Zaśmiałem się cicho i powiedziałem:
- Jesteś taka drobna, ale to tylko plus dla mnie. Nie chciałbym dostać po tyłku od ciebie, gdybyś była wyższa, jak ja teraz boję co byś mi zrobiła, gdybym ciebie bardzo wkurzył... Zapewne się tego dowiem za jakiś czas, prawda?
- A będziesz mnie celowo irytować? - spojrzała na mnie pytająco.
- Taaa, czyli się przekonam.
Uśmiechnąłem się, a po chwili dostałem kukśtańca w brzuch. Usłyszeliśmy kroki przy drzwiach, więc dziewczyna zakryła mi usta drobną i kościstą dłonią. Po chwili wcisnęła mnie pod kołdrę, a sama się położyła. Po chwili ktoś wszedł do pokoju i zapytał:
- Nemidith, śpisz?
- Spałam. O co chodzi?
- Przyszłam tylko sprawdzić - odparła lekarka.
Nudziło mi się pod kołdrą, dlatego zacząłem jeździć palcem po brzuchu rudowłosej, a później po podbrzuszu między wystającymi kośćmi miednicowymi. Kobieta po chwili wyszła, a ja wystawiłem łeb poza materiał, który mnie okrywał. Dostałem w policzek, ale zignorowałem to. Pocałowałem ją, kładąc się na niej. Jęknęła boleśnie. Odsunąłem się i powiedziałem:
- Nie jestem ciężki.
- Ile ważysz, skoro tak twierdzisz? - zapytała.
- Sześćdziesiąt dwa kilogramy, a i tak ostatnio przytyłem.
< Nemik? Wymyśliłam coś takiego xD Wracam do regularnego pisania! >
Zaśmiała się cicho pod nosem.
-Jesteś głupiutki Rumble. Niestety na twoje nieszczęście jestem w pełni wypoczęta i nie ma szans na powtórne spanie...Tak mi się wydaje, że będziesz musiał się namęczyć- westchnęła zadowolona z siebie i założyła ręce do tyłu aby na nich oprzeć głowę.
-Sugerujesz, że masz sporo pokładów energii?- Zapytał się chytrze. Spojrzała na niego kątem oka.
-Coś ty. Na twoim miejscu zastanowiła się co robię. Bo widzisz, jeszcze nikomu nie powiedziałam co żeś do tej pory zrobił tutaj będąc...
-Szantażujesz mnie?
-Być może- odparła niewinnym tonem.
<Rumble? ^^ >
